علیرضا استقامتی، فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم در گفتوگو با سالمخبر:
وظیفه ی سازمان غذا و دارو ویزیت بیمار و تجویز دارو نیست
تاریخ انتشار :
چهارشنبه ۲۹ مرداد ۱۳۹۹ ساعت ۱۳:۴۱
کد مطلب : ۷۵۶۷
سالمخبر: درمان دیابت با توجه به پیچیدگی های پروتکل های درمانی، با بخشنامه های سازمان غذا و دارو مقدور نیست و اصولا این نوع درمان بخشنامه ای با توجه به تعدد بیماران مبتلا به دیابت در کشور امکانپذیر نمی باشد.
علیرضا استقامتی، فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم در گفتوگو با سالمخبر با بیان این مطلب درباره اظهارات رئیس سازمان غذا و دارو مبنی بر اینکه بیماران مبتلا به دیابت در صورت عدم دسترسی به قلم های انسولین از ویال آن استفاده کنند، اظهار کرد: با توجه به پیچیدگی های مسائل و پروتکل های درمانی، درمان دیابت با بخشنامه های سازمان غذا و دارو مقدور نیست ضمن آنکه وظیفه ی سازمان غذا و دارو ویزیت بیمارنیست و نباید در زمینه مسائل درمانی مداخله کند بلکه این سازمان باید در راستای وظایف خود بهترین و مناسب ترین درمان را برای بیماران فراهم کند.
استقامتی با بیان اینکه بیماران مبتلا به دیابت علاوه بر بیماری خود با مشکلات دیگری نیز مواجهاند، گفت: ممکن است بیماران دیابتی در زمینه بینایی مشکل داشته باشند یا دستهایشان دچار لرزش باشد و نتوانند بدون قلم، انسولین را با ویال یا سرنگ تزریق کنند.
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم همچنین اظهار داشت: ما در ایران نزدیک به ۵ میلیون بیمار مبتلا به دیابت داریم که اکثر آنان انسولین تزریق میکنند. درمان این بیماران براساس قانون نظام پزشکی برعهده ی پزشکان است و سازمان غذا و دارو نباید در امور درمان دخالت کند.
وی در ادامه اظهار کرد: درخواست ما از وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو این است که در جهت تامین نیازهای درمانی مردم اقداماتی را انجام دهد. زمانی که از نظر علمی نتایج پیشرفتها، میتواند فعالیت کادر درمان را تسریع بخشد باید از آنها در جهت بهبود شرایط استفاده شود.
استقامتی با بیان اینکه بسیاری از بیماران دیابتی ۳ تا ۴ بار در روز انسولین تزریق میکند، گفت: اغلب بیماران سن بالایی دارند و تنها زندگی میکنند اینکه ۳ تا ۴ بار در روز انسولین تزریق میکنند با کمک قلم انسولین است چون استفاده از آن آسان است.شاید بیماران در تزریق با سرنگ دچار اشتباه شوند. این نکات جزئی در مباحث درمانی وجود دارد و فقط تشخیص آن در صلاحیت پزشکان است.
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم درباره انسولین گلارژين بايوسيميلار گفت: منشأ این انسولین، شرکت “گن اند لی” Gan & Lee در کشور چین است و این کشور، امتیاز آن را به ایران داده است، این انسولین تولید کشور ایران نیست.
وی همچنین افزود: انسولینهای بایوسیمیلار، کپی انسولینهای آنالوگ هستند. نکته اول در استفاده از انسولینها، بیخطر بودن و بیضرر بودن آنهاست و نکته دوم، موثر بودن انسولین مورد توجه است.من درباره بیخطر بودن انسولین گلارژین بایو سیمیلار، اطلاعاتی ندارم؛ براین اساس از شرکت پویشدارو، درخواست کردهایم که اطلاعاتی در مورد این انسولین به ما ارائه دهد که هنوز هم این کار را انجام ندادهاند.
استقامتی درباره انسولینهای بایوسیمیلار اظهار کرد: اگر پزشک در زمینه تاثیرات دارویی متقاعد نشده باشد اما به اجبار برای بیماری تجویز کند در صورت ایجاد مشکل برای بیمار، چه کسی پاسخگو است؟
وی در ادامه گفت: مطالعات استاندارد جهانی به مدت بیش از 10 تا 15 سال بر روی انسولینهای قلمی انجام شده است اما با این حال، هنوز هم اما و اگرهایی در مورد قلم انسولین وجود دارد.
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم با اشاره به اینکه اگر در کشور کمبود ارزی وجود دارد باید به مردم گفته شود، عنوان کرد: ما مطلع ایم که در کشور کمبود ارزی داریم، اما امورات باید الویتبندی شوند. اینکه ما را در برابر بیمار قرار دهند، درست نیست. دستورالعملها باید براساس نظرات متخصصین طرح شود. آیا امر درمان، دستوری است؟ آیا واکسنی که استاندارد نیست را میتوان به بیمار داد؟ آیا پزشک میتواند درمان غیر استاندارد به بیمار توصیه کند؟ آیا میتوان در مقابل درمانهای آسان به بیماران درمانهای دشوار را توصیه کنیم؟ آیا میتوانیم به بیمارانی که با قلم انسولین تزریق میکنند بگوییم که با سرنگ انسولین را تزریق کنید؟
وی همچنین افزود: برخی از داروها برای درمان بیماران اساسی و حیاتی هستند و انسولین نیز جز درمانهای حیاتی محسوب میشود.
استقامتی درباره استفاده بیماران از انسولینهای ویال گفت: بیماران در استفاده از انسولین ویال مشکلی ندارند اما برای عدهای از بیماران، درمان را دشوارتر میکند؛ برخی از بیماران نیز توانایی تزریق از طریق ویال را ندارند. توجه به این نکات مهم و ضروری است. باید از بیماران سوال کنیم که آنان با چه روشی در تزریق انسولین راحتتر هستند اگر ۴۰ درصد از بیماران بگویند که برای تزریق انسولین با ویال راحتترند و ۶۰ درصد از آنان بگویند که با قلم راحتترند آیا نباید برای آنان قلم فراهم شود؟!
وی در ادامه گفت: ادعاي مسئولين مبنی بر وجود انسولين کافی در کشور را باید از بيمارانی سوال کرد كه دائما در داروخانهها به دنبال انسولين هستند، تا واقعيت مشخص شود.
درباره وضعیت بیماران مبتلا به دیابت در شرایط همهگیری کروناویروس گفت: بیماران مبتلا به دیابت نیز مانند افراد دیگر جامعه در معرض خطر هستند با این تفاوت که براساس آمارهای جهانی درصورت ابتلای این بیماران به کووید19 شدت بیماری آنان بسیار بیشتر است. اما اینکه بیماران مبتلا به دیابت نسبت به افراد دیگر بیشتر به کرونا مبتلا میشوند، اینگونه نیست.
وی در ادامه بیان کرد: اغلب بیماران مبتلا به دیابت ، با مشکلات دیگری نظیر فشار خون و بیماریهای کلیوی نیز مواجه هستند حتی برخی از آنان بیماریهای زمینهای دیگری هم دارند.
علیرضا استقامتی، فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم در گفتوگو با سالمخبر با بیان این مطلب درباره اظهارات رئیس سازمان غذا و دارو مبنی بر اینکه بیماران مبتلا به دیابت در صورت عدم دسترسی به قلم های انسولین از ویال آن استفاده کنند، اظهار کرد: با توجه به پیچیدگی های مسائل و پروتکل های درمانی، درمان دیابت با بخشنامه های سازمان غذا و دارو مقدور نیست ضمن آنکه وظیفه ی سازمان غذا و دارو ویزیت بیمارنیست و نباید در زمینه مسائل درمانی مداخله کند بلکه این سازمان باید در راستای وظایف خود بهترین و مناسب ترین درمان را برای بیماران فراهم کند.
استقامتی با بیان اینکه بیماران مبتلا به دیابت علاوه بر بیماری
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم همچنین اظهار داشت: ما در ایران نزدیک به ۵ میلیون بیمار مبتلا به دیابت داریم که اکثر آنان انسولین تزریق میکنند. درمان این بیماران براساس قانون نظام پزشکی برعهده ی پزشکان است و سازمان غذا و دارو نباید در امور درمان دخالت کند.
وی در ادامه اظهار کرد: درخواست ما از وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو این است که در جهت تامین نیازهای درمانی مردم اقداماتی را انجام دهد. زمانی که از نظر علمی نتایج پیشرفتها، میتواند فعالیت کادر درمان را تسریع بخشد باید از آنها در جهت بهبود شرایط استفاده شود.
استقامتی با بیان اینکه بسیاری از بیماران دیابتی ۳ تا ۴ بار در روز انسولین تزریق میکند،
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم درباره انسولین گلارژين بايوسيميلار گفت: منشأ این انسولین، شرکت “گن اند لی” Gan & Lee در کشور چین است و این کشور، امتیاز آن را به ایران داده است، این انسولین تولید کشور ایران نیست.
وی همچنین افزود: انسولینهای بایوسیمیلار، کپی انسولینهای آنالوگ هستند. نکته اول در استفاده از انسولینها، بیخطر بودن و بیضرر بودن آنهاست و نکته دوم، موثر بودن انسولین مورد توجه است.من درباره بیخطر بودن انسولین گلارژین بایو سیمیلار، اطلاعاتی ندارم؛ براین اساس از شرکت پویشدارو،
استقامتی درباره انسولینهای بایوسیمیلار اظهار کرد: اگر پزشک در زمینه تاثیرات دارویی متقاعد نشده باشد اما به اجبار برای بیماری تجویز کند در صورت ایجاد مشکل برای بیمار، چه کسی پاسخگو است؟
وی در ادامه گفت: مطالعات استاندارد جهانی به مدت بیش از 10 تا 15 سال بر روی انسولینهای قلمی انجام شده است اما با این حال، هنوز هم اما و اگرهایی در مورد قلم انسولین وجود دارد.
این فوق تخصص بیماریهای غدد درون ریز و متابولیسم با اشاره به اینکه اگر در کشور کمبود ارزی وجود دارد باید به مردم گفته شود، عنوان کرد: ما مطلع ایم که در کشور کمبود ارزی داریم، اما امورات باید الویتبندی شوند. اینکه ما را در برابر بیمار قرار دهند، درست نیست. دستورالعملها باید براساس نظرات متخصصین طرح شود. آیا امر درمان، دستوری است؟ آیا
وی همچنین افزود: برخی از داروها برای درمان بیماران اساسی و حیاتی هستند و انسولین نیز جز درمانهای حیاتی محسوب میشود.
استقامتی درباره استفاده بیماران از انسولینهای ویال گفت: بیماران در استفاده از انسولین ویال مشکلی ندارند اما برای عدهای از بیماران، درمان را دشوارتر میکند؛ برخی از بیماران نیز توانایی تزریق از طریق ویال را ندارند. توجه به این نکات مهم و ضروری است. باید از بیماران سوال کنیم که آنان با چه روشی در تزریق انسولین راحتتر هستند اگر ۴۰ درصد از بیماران بگویند که برای تزریق انسولین با ویال
وی در ادامه گفت: ادعاي مسئولين مبنی بر وجود انسولين کافی در کشور را باید از بيمارانی سوال کرد كه دائما در داروخانهها به دنبال انسولين هستند، تا واقعيت مشخص شود.
درباره وضعیت بیماران مبتلا به دیابت در شرایط همهگیری کروناویروس گفت: بیماران مبتلا به دیابت نیز مانند افراد دیگر جامعه در معرض خطر هستند با این تفاوت که براساس آمارهای جهانی درصورت ابتلای این بیماران به کووید19 شدت بیماری آنان بسیار بیشتر است. اما اینکه بیماران مبتلا به دیابت نسبت به افراد دیگر بیشتر به کرونا مبتلا میشوند، اینگونه نیست.
وی در ادامه بیان کرد: اغلب بیماران مبتلا به دیابت ، با مشکلات دیگری نظیر فشار خون و بیماریهای کلیوی نیز مواجه هستند حتی برخی از آنان بیماریهای زمینهای دیگری هم دارند.
یکی از محصولات استراتژیک دارویی که این روز ها با حواشی بسیار زیادی روبرو شده انسولین میباشد
برای یک بیمار دیابتی ، انسولین مانند چشمه آبیست در کویر، مانند نقطه اتصال سلامتی به زوال است مانند کشتی نجاتیست در دریا،
ولی چرا بیمار دیابتی برای یافتن انسولین اینچنین دچار مشکل است ؟
حتما زمانی را به یاد دارید که برای یک تماس تلفونی مجبور بودید به سر خیابان و کوچه بروید و از کیوسک های زرد رنگ انداختن سکه تماس بگیرید ولی اکنون با موبایل های هوشمند نه تنها انواع تماس تصویری بلکه تمام کار های روزمره را با ان انجام میدهیم ، این دقیقا تفاوت انسولین نسل قدیم ( تزریق با سرنگ) با انواع قلمی میباشد . در این زمانه که بهترین و باکیفیت ترین محصولات میتواند در دسترس فرد دیابتی باشد چرا انها مجبور به استفاده از اقلام قدیمی با عوارض بسیار زیاد میشوند ؟ چرا با دستور رسمی به بیمارستان ها ابلاغ میشود تا برای بیماران NPH نسخه گردد؟
نکته دوم دارای احمیت قیمت انسولین است . در سایر کشور ها هر قلم انسولین به طور میانگین بین 100 تا 150 دلار است که ولی در ایران حدود 30 تا 35000 تومان به صورت ازاد و بین 3 تا 3500 تومان با بیمه بهترین انسولین های روز دنیا به دست بیمار میرسد !! حتما برایتان سوال پیش میاید که چگونه ؟
بیایید از جنبه دیگری مسئله را برسی کنیم ، قیمت انسولین قلمی تولید ایران یا همان بازالین حدود 30200 تومان میباشد ، طبق قوانین چون خود قلم تزریق وارداتی است باید با تعرفه تجهیزات پزشکی ( ارز نیمایی) وارد شده باشد مطمعنا برای انتقال تکنولوژی انجام شده برای واردات دست گاه های فوق پیشرفته هم ،شرکت مجبور به استفاده از بودجه شخصی و ارز ازاد بوده که با توجه به فوق پیشرفته بودن این خط تولید باید بسیار گران قیمت بوده باشد ، اگر در کنار این ،هزینه های بسته بندی ، کارگر ، توضیع و غیره را هم درنظر بگیریم میتوانیم خدا را شاکر باشیم که این انسولین خوب با همچین قیمت مناسبی به دست من بیمار رسیده !
ولی قسمت جالب جای دیگریست .
پس چگونه است که یک برند خارجی که در کشور های همسایه حدود 450-350000 تومان قیمت دارد در ایران این چنین ارزان است؟
چرا با وجود تولید انسولین های پیشرفته در ایران ( در کل دنیا تنها پنج کشور به این تکنولوژی دسترسی دارند) باز حمایت از تلفن سکه ای میشود؟
چرا بجای حمایت از تولید داخل و تقویت بنیه صادراتی آن که میتواند علاوه بر صرفه جویی ارزی 20 میلیون دلاری، مانند یک چاه نفت سالانه میلیون ها دلارهم ارز اوری هم داشته باشد ، جلوی پای صنعت سنگ اندازی میشود!!!!
چرا
چرا
چرا